Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Η Παγκόσμια Ηγεμονία αναζητά ανάδοχους γονείς

Είναι γεγονός. Η απόλυτη κυριαρχία της Αμερικανικής βουλιμίας, αδιαλλαξίας και υπερεκτίμησης, φαίνεται να κλονίζεται. Οι εσωτερικές κρίσεις, κυρίως στον τομέα της οικονομίας, οι συνεχόμενες αποτυχίες στην εξωτερική πολιτική και η ελεύθερη πτώση του καισαρικού προφίλ των ΗΠΑ δεν μπορούν, πλέον, παρά να επιβεβαιώσουν το αυταπόδεκτο: 'Houston, we have a problem'.

Αυτή η 'τρελή παρέα' άσπονδων φίλων και μερικώς ή ολικώς συμφεροντολόγων, στο πλαίσιο του (παρα)κράτους-δικαίου πάντα, φαντάζει ικανή να αμφισβητήσει τον μια-φορά-και-έναν-καιρό Γολιάθ. Φαντάζει ικανή να αρπάξει την ευκαιρία που η ίδια δημιούργησε και να (καθ)οδηγήσει τον πλανήτη σε ένα νέο κεφάλαιο. Ο πρώην πράκτορας Πούτιν, ο wanna be Ινδιάνος Τσάβεζ, ο -υπό λήθαργο- αγαθός γίγαντας ονόματι Κίνα και ο αδελφός του Φιντέλ. Στο βάθος το υπόλοιπο anti-US μπλοκ. Εξάλλου όλες οι 'παρέες', όποιος την χαρακτηρίσει 'συμμορία' τιμωρείται με παραδειγματική τιμωρία, χρειάζονται τους 'μπροστάρηδες'. Τέσσερα διαφορετικά, ημιπολεμικά μέτωπα ανοίγονται πλέον στην χάρτα του 'Βασιλεύω και, αν είναι εφικτό, διαιρώ'.

Ποιά η διαφορά του πρώην με τον νυν ηγεμόνα; Οι ΗΠΑ είχαν τον απόλυτο ηγετικό χαρακτήρα σε σχέση με αυτή τη νέα συνάρτηση. Απειλούσε ο Πούτιν; Οι ΗΠΑ έβρισκαν νέους συμμάχους-πιόνια στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Απειλούσε η Κίνα; Ο 'πρόεδρος του Πολέμου', ή απλά George για τους φίλους, κατηγορούσε και χρησιμοποιούσε την διεθνή κοινή γνώμη ως φορέα γενικευμένης και απόλυτα κατευθυνόμενης προπαγάνδας εναντίον του 'Κόκκινου Δράκου'. Μήπως ο Τσάβεζ, με την ειλικρινή(;), συγκινητική και uber alles αρνητική στάση του προς το πρόσωπο του 'παγκόσμιου ιμπεριαλιστή', ενοχλεί; Κανένα πρόβλημα. Αγοράζουμε την Κολομβία.
Εμείς έχουμε το πάνω χέρι στην παγκόσμια monopoly κ.Μπους,σωστά; Ρωτήστε και την Χιλή ή την Νικαράγουα. Οι εχθροί του εχθρού μου είναι φίλοι μου. Στρατηγική που προσπάθησε να ακολουθήσει και με την Γεωργία. Μόνο που εδώ ο 'σκύλος' Πούτιν δαγκώνει περισσότερο από όσο 'γαβγίζει' ο αδερφός του Φιντέλ.

Και τα Βαλκάνια; Τελικά τι ρόλο παίζει αυτό το νευραλγικό σημείο του παγκόσμιου Άτλα σε αυτή τη λεπτή ισορροπία; Ήμαστε το αντίβαρο ή το περιττό βάρος; Η <<συμμαχία στρατηγικής σημασίας>> τι σημαίνει; Ζούμε την εποχή των μεγάλων αλλαγών ή ζούμε την εποχή που το 'παράδειγμα προς αποφυγή' δίνει την θέση του στο 'κατά κανόνα';
Η απάντηση δεν μπορεί να δωθεί με απόλυτη σαφήνεια και ακρίβεια. Σίγουρα οι καιροί αλλάζουν και το ίδιο θα συνεχίσουν να κάνουν και οι ηγέτες. Όπως λένε και οι συμπαθέστατοι Arctic Monkeys : 'This town is a different town today,this town is a different town to what it was last night'. Έτσι δεν ήταν πάντα;

Δημοσθένης Μάρκος